Senses working overtime

Men zou het mij niet aangeven, maar ik ben een muziekliefhebber in hart en nieren. Eclectisch ook. Van Cantates over schlagers, popdeuntjes of elegante jazz. Mijn dagen en mijn hoofd zijn gevuld met muziek.

De laatste tijd is mijn hoofd gevuld met het liedje van XTC, een populair groepje van ongeveer twee decennia voor de eeuwwisseling.  En ze hadden een succesvol liedje, ‘Senses working Overtime’…  Ja ik zeg dat graag eens, eeuwwisseling, het geeft mijn grijze haar net dat beetje extra. Ik heb de vorige eeuw, en zeker die twee decennia, namelijk vrij bewust meegemaakt. Ook professioneel. En daar wou ik toe komen. De wereld is erg aan’t veranderen. My senses have to work overtime to cope with it all, trying to make the difference between the lemon and the lime, the pleasure and the pain.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben helemaal voor communicatie. Op alle mogelijke manieren. Maar ik ben en blijf een liefhebber van het gesproken woord.  Menselijk contact, ook  of desnoods door de telefoon, het is zoveel rijker, dan de sms berichtjes, de opgeleukte twitter linkjes, de status updates allerhande.

Het werkt volgens mij ook allemaal niet. De vluchtigheid van de aandacht. Wie niet ‘diaretisch’ communiceert verdwijnt in de mallemolen van de aandachtsstroom.

En dat merk ik meer en meer, mensen willen niet vergeten worden en zullen er alles aan doen opdat je je toch maar met hen zou bezig houden. Vaak op erg absurde wijze. En erg opdringerig.

Zo overkwam het me laatst dat ik met een goede vriend zat te tafelen, en ik een sms kreeg met de cryptische woorden ‘Bel me even’. Aangezien ik het gesprek voor me verkoos boven het onderbreken ervan voor iets wat kennelijk kon wachten, besloot ik dat het allicht wel kon wachten tot na de lunch, die niet beloofde uit te draaien op een slemppartij, verre van.

Nog geen kwartier later werd ik door diezelfde persoon gebeld. ‘Of ik zijn sms niet gekregen had?’  Hij vroeg het omdat hij wou weten wat ik van zijn mail vond…  Ik antwoordde naar waarheid dat ik de mail nog niet gezien had, maar dat allicht na de middag wel zou doen, bij terugkeren op kantoor. ‘Je hebt toch een smartphone?’. Ik heb ingehaakt (wat men tegenwoordig niet meer doet, men ‘duwt af’, maar dat terzijde.

Dit is toch bezwaarlijk ernstig te nemen? Ik ben de eerste om urgentie te onderkennen in bepaalde dossiers, maar het lijkt er meer en meer op – althans in de dienstensector – dat je evolueert naar een positie waarbinnen wij niet alleen permanent beschikbaar moeten zijn, maar ook nog eens hyperreactief.

Ik betwijfel of dat een evolutie ten goede is, en of het de kwaliteit van de dienstverlening ten goede komt. Er worden snellere beslissingen en oplossingen verwacht, voor problemen die niet noodzakelijk eenvoudiger zijn geworden. Ergens moet er een probleem zijn.

Er is een probleem in verwachtingen, in het afschuiven van verantwoordelijkheden en urgenties, en er is vooral ook een probleem van remuneratie en beoordeling van de kwaliteit van het werk dat geleverd wordt.  In deze heb ik me altijd de quote van G.B. Shaw voorgehouden. “A day’s work is a day’s work, neither more nor less, and the man who does it needs a day’s sustenance, a night’s repose and due leisure, whether he be painter or ploughman….. Or a consultant.

Wij hebben twee handen, en één hoofd, en we doen graag ons werk, maar respecteer ons een heel klein beetje in de manier waarop we ons werk en onze tijd organiseren om u te doen schitteren 😉